Wat gebeurt me nu?

We zouden 'effe' naar de gynaecologische controle en dan naar de ikeuja voor een commode. (Oké, ik zal eerlijk zijn: ik had ook nog een geheime lijst voor in die winkel; als we er dan toch waren konden we gelijk op zoek naar dit en naar dat en naar....).

Die gynaecologische controle had ik elke maand (en ook elke maand maar niet op dezelfde dag een echoscopie) en was eigenlijk gewoon vervelend: 1,5 uur in de auto naar het ziekenhuis, dan 30 minuten wachten omdat ze altijd uitliep, om vervolgens binnen 5 minuten weer buiten te staan:
- geen klachten?
- jawel; die buik doet zeer, mijn ribben doen zeer, mijn voeten en benen lijken van een olifant, ik ben MOE met hoofdletters, ik kan niets meer van de grond oprapen,.....
- geen klachten dus.
Gewicht, bloeddruk, inwendige controle en hup, daar sta je weer buiten om 1,5 uur terug te rijden.

Deze keer bijna hetzelfde:
- geen klachten?
- ik trek het niet meer, mag ik ingeleid worden met 38 weken?
- geen klachten dus
Gewicht, bloeddruk, inwendige controle en hup, daar werden we naar de eerste hulp geloodst: bloeddruk was te hoog, bloedanalyse bleek foute boel, evenals de urine-analyse. Geen ikeuja voor Maaike: ik mocht het ziekenhuis niet meer uit!

Na me 4 dagen intens verveeld te hebben omdat ik nergens lekker kon zitten of liggen en het allemaal wel heel vreemd vond: zo heb je nergens last van en zo lig je met pre-eclampsie in het ziekenhuis, kwam het verlossende woord: het gaat NU gebeuren.

Nu was dat verlossende woord al wel vaker gevallen:
- deze week ga je ingeleid worden
- we wachten je bloedwaardes af maar het is of vanmiddag een keizersnede of morgenvroeg
- nee hoor, het kan nog rustig drie weken duren
- vite vite, er is NU plek op de operatiezaal je gaat met een keizersnede bevallen.

Gelukkig kwam er een spoedgeval tussen dus Guido was op tijd in Dijon aangekomen (u herinnert het zich: 1,5 uur in de auto).

Terwijl ik op de opratiezaal klaar werd gemaakt voor de ruggeprik, kwam de anaestesist vertellen dat ik helemaal geen ruggeprik mocht; het moest een volledige narcose worden!
Ach ja joh, ik had toch al dagen het idee dat ik de regie over mijn leven kwijt was; mijn gedachtes bleven draaien om de zin 'wat gebeurt me nu?' dus dit kon er ook wel bij.

Kortom: na een zwangerschap van 36 weken en 4 dagen werd ik op dinsdag 25 september mama van de twee schattigste babies ter wereld, als had ik er nog weinig besef van. Het schijnt dat ik tegen half vijf uit de narcose was bijgekomen en dat Guido pas tegen negen uur terug naar de boerderij ging maar vraag mij niet wat we in die tussentijd hebben besproken. Ook de dag erna had ik geen moedergevoelens of hormonale buien; Maaike was compleet k.o. van de narcose en de morfine, was zelfs te groggy om zich 'wat gebeurt me nu?' af te vragen.

Maar donderdag werd ik met harde hand uit bed gesleurd en onder de douche geparkeerd: mijn leven als tweeling moeder was begonnen!