zaterdag 24 november 2012

Gezellig


Papa weet wel hoe hij het gezellig moet maken!
(En nee, we hebben helemaaaaaal niet veel knuffels!)

donderdag 22 november 2012

Na gedane arbeid is het goed rusten


Het gaat beter met de darmpjes! Of het komt door een anagepast voedingsschema of dat ze erover heen aan het groeien zijn, weet ik niet maar feit is dat ze minder pijn hebben. Dat betekent ook dat ik wat meer tijd heb voor andere dingen dan troosten, troosten, troosten.


Tijd bijvoorbeeld om weer eens in de stal te werken. De jongens lekker ingepakt op de voergang gezet en mama aan het werk. Natuurlijk zijn er nog wel pijnlijke scheetjes dus om de zoveel tijd moest er eentje huilen, maar hield op zodra de kinderwagen in beweging kwam.
Zo hebben we gezellig een middagje in de stal door gebracht; werken afgewisseld met een rondje lopen. De koeien vonden het maar interessant!

En wat is er na een middagje werken fijner dan een uurtje bankhangen, of mamahangen of broerhangen?


En ja hoor; we zijn tweeling en dat zullen we laten weten: We hebben na het badje TEGELIJK heel ERGE HONGER!!! Ik kan maar eentje tegelijk zijn fles geven, de ander moet zichzelf dus maar bedienen:
(Oké, samen met knuffel want dat is wel zo makkelijk en gezellig!)


zaterdag 17 november 2012

Sailormen

Wat gebeurt er als er twee jongetjes geboren worden op een boerderij?
Ze worden overspoeld met boerderij-dingen!
En ik vind dat leuk: Die grappige rompertjs van de h*ma met boerderij en -dieren erop, Laura en Ellen die hun oude speelgoed nalopen en alles waar boerderijdieren in/op/aan voorkomen wordt met liefde afgestaan, Anna-Chris die, om de kinderkamer op te leuken, een prachtige wit met blauwe koe tekent (ja, we hebben per slot Belgisch witblauwe koeien), een mobile boven de box met een boerderij en haar bewoners,.....

Maar wat met het gegeven dat mama vroeger nog wel eens wat op schepen en een gezellige werf rondhing?
Daar hebben we Hanna voor!

Twee echte boerderij-sailors:

  

maandag 12 november 2012

Uitje

En toen hadden we onze eerste echte DAG WEG....... Ik vond het altijd een beetje overdreven als mensen klaagden over de voorbereidingen die gepaard gaan met het ‘uitje-met-baby’. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn??

Ik neem mijn woorden terug: met chronisch slaapgebrek èn een deadline (10.00 uur in Dijon voor echo’s van de heupjes), is het toch best ingewikkeld.
Eerst de avond ervoor de luiertas maar ingepakt en de kadootjes die we hadden bedacht voor het ziekenhuispersoneel, want hopelijk is dit de laatste keer maternité en gynaecologe Lamotte.

De volgende dag: gelukkig meldde Anthony zich om 06.30, om 07.15 had hij zijn melk op. Snel zelf aankleden, Florian zoveel mogelijk melk achter zijn nog niet bestaande kiezen douwen, de beide jongens verschonen en schone kleren aan want dat staat wel zo netjes...... K*t... Oké, ook als er weer melk overheen wordt gespuugd.....

Ehm, en toen? Oja, kinders in de maxi-cosi’s, hoe laat moesten we ook al weer weg? Nu?! Goed, brood voor ons smeer ik in de auto wel, we kunnen gaan.
Oh nee, melk voor de jongens...... Water koken, fles mee, alles in de kofferbak, kinders op de achterbank,.... We kunnen gaan.
Oh nee, de kinderwagen moet nog mee; alles uit de kofferbak, tussen de maxi-cosi’s proppen, kinderwagen in de kofferbak...... We kunnen gaan.
Hebben we alles? Carnets de santé? Check. Maaike’s carte vital? Ehm...... Waar ligt dat ding???

Ach ja, dat we dan een half uur te laat bij het ziekenhuis aankomen schijnt er dus bij te horen.

De rest van de dag liep voorspoedig:
Anthony als braafste jongetje van de klas gaf geen kik tijdens de echoscopie, Florian liet horen hoe het ook kon, als engeltjes zo lief lieten ze zich showen aan diverse verpleegkundigen, melk voorbereiden en geven in de wachtkamer van de gynaecologe gaat best, al is het misschien niet leuk voor de vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen die daar natuurlijk ook zaten, en mijn na-controle bij de gynaecologe leek eerder op een theekransje: ze vond het zo leuk om de jongens in goede gezondheid te zien en te knuffelen! Ach ja, per slot had zij van inseminatie tot en met keizersnede mij en de jongens begeleid, daar mag ze best trots op zijn als pas afgestudeerde!

Op de terugweg nog even onder een lantaarnpaal gestopt om Florian te verschonen (alles nat, gelukkig had hij een handdoek onder zich als stoelverkleiner!) en om 18.30 waren we weer thuis en konden we overgaan op de orde van de dag: Guido de stal in en ik twee jongetjes die natuurlijk tegelijk hongerig wakker werden bedienen.

Ons eerste dagje uit overleefd.....

zaterdag 3 november 2012

Groot verdriet

Afgelopen week was het thema: GROOT verdriet:
Anthony had krampjes en kermde zich suf terwijl Florian het per definitie nergens mee eens was en dus probeerde meer decibellen te produceren dan zijn kleine grote broer (wat hem aardig lukte)

En wat doe je dan met twee huilende kinderen en maar twee armen? Dan kunnen alle theorieen overboord; niets 'op bed leggen bij de eerste tekenen van vermoeidheid', niets 'slapen in eigen bedje', niets 'gun hem zijn in-slaap-val-huiltje'...........

Nee hoor; er is in zo'n week maar 1 ding belangrijk en dat is: SLAPEN! Waar, hoe en wanneer maakt niet uit maar oververmoeide kindjes die zichzelf verder uitputten door te huilen kan ik niet aanzien (en horen)

Dus naast andere voeding voor Anthony, die erg goed aanslaat en veel knuffelen met Florian is het slapen waar je maar wil jongens:



En het heeft zijn vruchten afgeworpen: We hebben weer twee tevreden kindjes die als modelbabies hun uren in eigen bedje slapend doorbrengen. Pfoe, en laat nu die suis maar uit mijn oren verdwijnen!