Uitje

En toen hadden we onze eerste echte DAG WEG....... Ik vond het altijd een beetje overdreven als mensen klaagden over de voorbereidingen die gepaard gaan met het ‘uitje-met-baby’. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn??

Ik neem mijn woorden terug: met chronisch slaapgebrek èn een deadline (10.00 uur in Dijon voor echo’s van de heupjes), is het toch best ingewikkeld.
Eerst de avond ervoor de luiertas maar ingepakt en de kadootjes die we hadden bedacht voor het ziekenhuispersoneel, want hopelijk is dit de laatste keer maternité en gynaecologe Lamotte.

De volgende dag: gelukkig meldde Anthony zich om 06.30, om 07.15 had hij zijn melk op. Snel zelf aankleden, Florian zoveel mogelijk melk achter zijn nog niet bestaande kiezen douwen, de beide jongens verschonen en schone kleren aan want dat staat wel zo netjes...... K*t... Oké, ook als er weer melk overheen wordt gespuugd.....

Ehm, en toen? Oja, kinders in de maxi-cosi’s, hoe laat moesten we ook al weer weg? Nu?! Goed, brood voor ons smeer ik in de auto wel, we kunnen gaan.
Oh nee, melk voor de jongens...... Water koken, fles mee, alles in de kofferbak, kinders op de achterbank,.... We kunnen gaan.
Oh nee, de kinderwagen moet nog mee; alles uit de kofferbak, tussen de maxi-cosi’s proppen, kinderwagen in de kofferbak...... We kunnen gaan.
Hebben we alles? Carnets de santé? Check. Maaike’s carte vital? Ehm...... Waar ligt dat ding???

Ach ja, dat we dan een half uur te laat bij het ziekenhuis aankomen schijnt er dus bij te horen.

De rest van de dag liep voorspoedig:
Anthony als braafste jongetje van de klas gaf geen kik tijdens de echoscopie, Florian liet horen hoe het ook kon, als engeltjes zo lief lieten ze zich showen aan diverse verpleegkundigen, melk voorbereiden en geven in de wachtkamer van de gynaecologe gaat best, al is het misschien niet leuk voor de vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen die daar natuurlijk ook zaten, en mijn na-controle bij de gynaecologe leek eerder op een theekransje: ze vond het zo leuk om de jongens in goede gezondheid te zien en te knuffelen! Ach ja, per slot had zij van inseminatie tot en met keizersnede mij en de jongens begeleid, daar mag ze best trots op zijn als pas afgestudeerde!

Op de terugweg nog even onder een lantaarnpaal gestopt om Florian te verschonen (alles nat, gelukkig had hij een handdoek onder zich als stoelverkleiner!) en om 18.30 waren we weer thuis en konden we overgaan op de orde van de dag: Guido de stal in en ik twee jongetjes die natuurlijk tegelijk hongerig wakker werden bedienen.

Ons eerste dagje uit overleefd.....